Facebook, voor mij een leuk social medium om gezellige dingen te delen. En natuurlijk, soms ook verdrietige zaken, ook dat hoort erbij net zoals in het echte leven. En nee, ik hoef niet zo nodig ál het leed te zien. Lugubere foto’s plaatsen? Doen, maar dan ontvolg ik je.
Als ik ellende wil zien, zoek ik het zelf wel op. Wel vind ik het leuk om te zien wie waar en met wie is en als ik zelf vanavond bij Vrienden van Amstel sta, kan het zijn dat er een gezellige foto gepost wordt. Verder zie ik advertenties voorbijkomen die gedeeld worden en ja als je iets leuks kan winnen, lekker doen. Goed voor jezelf en goed voor de aanbieder.
Wat iemand eet is niet echt boeiend maar soms inspirerend, dus no hard feelings.
En wie waar op vakantie is, ondanks dat ik direct op Wintersport wil na het zien van al die foto’s, ‘vind ik leuk’. Toen we onze kat kwijt waren en ik hem bij Amivedi als vermist had gemeld, vond ik het handig om de link óók op Facebook te plaatsen.
Staat je huis te koop? Ik deel wel mee.
Prettig en reuze handig allemaal.Maar ik zie de laatste tijd ook een andere categorie berichten voorbijkomen. Een nieuwe trend?
Pietje is een flapuit, hij is 5 jaar oud, lief en sociaal maar kan ook eigenwijs en driftig zijn. Pietje kan niet zo goed met kleine kinderen omgaan. Een gezin met oudere kinderen zou wel een goede omgeving voor hem zijn. Pietje kan thuis niet meer wonen omdat hij slecht alleen kan zijn. Pietje heeft last van huisstofallergie en gebruikt hiervoor medicatie. Hij eet normale voeding maar drinkt te weinig. Verder houdt hij van buitenspelen, dansen en spelletjes doen op de tablet. Pietje zit in groep 1 van het speciaal onderwijs.
Overdreven? De tekst is iets aangepast maar de originele ‘advertentie’ is niet heel anders.
Ik dacht eerst dat het een slechte grap was en het over een kanarie ging maar dit bericht ging over een echt kind, een jongen. Een jongen die uit huis geplaatst is omdat hij er niet veilig is en op zoek is naar een ‘nieuw adresje’. Wat wordt er dan verwacht?
Oh leuk schat, wat ik nou zie. Wat doen we met de strijkkamer? Jouw ouders komen toch niet dit weekend? Zullen we een pleegkind nemen? Ik zag namelijk net een advertentie voorbijkomen op Facebook. Kom op schat, die hond stellen we dan nog even uit.
De mensen die één of meerdere pleegkinderen een goed thuis geven zijn er toch nooit op gekomen omdat ze een advertentie zagen van een paar guitige smoeltjes? Staan die mensen niet gewoon ergens ingeschreven na een uitgebreide screening nadat ze er héél lang en heel goed over nagedacht hebben? Ja aandacht is zeker nodig. En veel goede pleeggezinnen ook. Weinig mensen kunnen het aan om beschadigde kinderen na een trauma een veilig thuis te bieden. Dus aandacht is zeker goed maar het kan toch geen push strategie worden? Een nieuwe trend?
Of ben ik nou hopeloos ouderwets omdat ik het gewoon ‘normaler’ vind om te zien wat iemand eet vanavond…
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
3 Reacties
Ik ken de advertenties. En weet dat deze advertenties ook een soort noodkreet zijn. Dat deze kinderen graag ergens zouden willen wonen waar je je bezig kunt houden met wat je eet vanavond…..maar dat dit tot nog toe niet voor hen is weggelegd.
Ik heb de advertentie gelukkig niet voorbij zien komen ,heb vroeger zelf in drie pleeggezinnen gezeten en had het afschuwelijk gevonden als ik door middel van een advertentie aan een “thuis” had moeten komen .
Tegenwoordig moet alles maar kunnen op social media en dit is echt een voorbeeld dat we echt aan het doordraaien zijn …
Dit lijkt me inderdaad bizar. Ik ben zelf pleegvader (met veel plezier), maar het is zoals je het beschrijft: je denkt er lang, samen, over na. En dan volgt een screening en een cursus en ook behoorlijke begeleiding als er eenmaal een plaatsing is.
Ook als dit alleen maar een wervingscampagne zou zijn om potentiële pleegouders te interesseren, vind ik het tamelijk ongepast.