Een mens associeert ongemerkt veel beelden met gebeurtenissen uit het verleden. Het is een mechanisme dat iedereen heeft. Je hebt er geen macht over, het gebeurt ongemerkt. Dat overkwam mij ook afgelopen weekend. In dit geval voelt het niet zo aangenaam. Ik hoop dat het over mag gaan.

Eind jaren zestig zat ik op de HBS. Onze eindexamenklas had een werkweek in Berlijn in een ijskoude decembermaand. Bovendien bestond de Muur nog en dat was de reden waarom die stad twee totaal verschillende gezichten had en deels nog heeft. Wij gingen in die week ook een dag over de grens voor een uitleg over de ‘Ost-politik’ in het Haus des Lehrers naast het Rote Rathaus. Langs de Muur aan de oostzijde stonden veel felle, witte, koude schijnwerpers die de scherpe bewaking accentueerden.

We hadden er al kennis meegemaakt aan de landsgrens toen we uren moesten wachten wegens een stiptheidsactie. Oost-Duitse militairen zorgden ervoor dat vluchten naar het Westen onmogelijk was. Je voelde dat de maatschappij anders was, hoewel de sfeer overdag meeviel.

’s Avonds in die donkere decemberperiode gaven die schijnwerpers echter een extra unheimisch accent aan de omgeving. In gedachten kon je bijna het “Wer da? Stehen bleiben!” horen schallen. Het voelde onprettig.

Vijf jaar na de val van de muur ben ik er weer geweest. Halverwege de jaren negentig werkte ik in een langlopende opdracht voor IBM. Er was een logistiek systeem voor computerreserveonderdelen gebouwd. Ik was tijdens de invoering – die land voor land plaatsvond – de expert voor een van de modules die gebruikt zou worden door magazijnen. In anderhalf jaar tijd bezocht ik vijftien landen: van Belgie en Finland, tot en met Israël en Zuid-Afrika.  Zo ben ik dus ook in Duitsland geweest. Ik trok in de koude, donkere maand februari samen met een collega door heel het land langs diverse regiokantoren. Onze tour voerde onder meer naar Berlijn. In een buitenwijk op grondgebied van het voormalig Oost-Duitsland bevond zich ons hotel. Dat bleek een schiereiland waar troosteloze betonnen sombere flats stonden.

Het was een sinistere sfeer. Wij verbleven in een van die betonblokken die kennelijk onlangs waren omgebouwd tot hotel. Een raar idee. In feite verbleven we in een krap flatje. Het was redelijk goed aangepast, maar ik voelde nog de triestigheid. Dat beeld werd nog versterkt door de straatverlichting die de besneeuwde straten ongenadig hard bescheen. Het beeld had veel weg van de voornoemde schijnwerpers: hard, wit, koud en oogverblindend fel.

Afgelopen zaterdag stapte ik tegen middernacht naar buiten voor de laatste ronde met de hondjes. Een felle, koude witte schijnwerper scheen ongenadig hard midden in mijn gezicht. Slagschaduwen vielen op onze witte voordeur en ik hoorde in gedachten weer het “Stehen bleiben!” echoën.

Was ist los?, schoot het door mijn hoofd. Ik aanschouwde de nieuwe straatverlichting die overdag was aangebracht… In heel onze straat en de doorvoerende weg bleek de nieuwe LED-verlichting aangebracht. Op mijn ronde liep ik van uitgelichte plek naar uitgelichte plek met daartussen steeds een gitzwarte duistere vlek. Ik ontkwam er niet aan rechtstreeks in zo een lantaren te kijken en was steeds half verblind, waardoor tussen twee lantarens mijn ogen steeds even moesten accommoderen.

Het zal mogelijk wennen, maar ik twijfel nog. Zondagavond stak een voetganger vlak voor mijn auto schuin het kruispunt over zonder opkijken, ik had hem niet gezien doordat hij in de duistere stukken tussen twee ‘schijnwerperbundels’ niet waarneembaar was in zijn donkere jas. Het deed mij denken aan een scene uit een film uit een oorlogsfilm: een gevangene die op de vlucht sloeg, trachtte zich steeds te verbergen tussen de stralenbundels.  Willkomen in Berlin-Am-Waterweg.

Jelle Ravestein

Jelle Ravestein

Jelle Ravestein

Columnist | Schrijver | Dichter | Mensenslijper | Aan de andere kant | Business Consultant | Filosoof | Spindoctor | Ethicus | Moralist | Ironicus | Satiricus | Sarcast | Zoeker | Cynicus |Mens | Relativist | Aan(dekaak)steller | Vrijdenker | Optimistische realist
■ ■ ■ ■ ■
■ SCHERP AAN DE WIND ZEILER
■ subtiliteit & humor tegen benauwde kaders
■ Wereldburger in een stadje met dorpse denkbeelden.
■ Dichters, schrijvers, cartoonisten en columnisten corrigeren? U heeft nog veel te leren!
■ If you can not stand the heat: get out of the kitchen
■ Democratie is ook maar een woord
■ Elke les is er één.
■ Schrijven is een kunst, lezen des te meer.
■ Ik ben niet anders, ik kijk anders naar de dingen.
■ ■ ■ ■ ■

1 Reactie

  1. Jan Buijsse
    24 maart 2014 at 12:57

    Herkenbaar!