Column: Wangintimiteiten

In het verleden had ik een collega Natasja die altijd aan het lijnen was. Natasja was niet alleen voor zichzelf druk met wat ze wel of niet kon eten maar ook voor anderen. Tijdens de lunch, de maandafsluiting of met traktaties tijdens verjaardagen. Natasja hield altijd vlijmscherp in de gaten wie wel of geen bitterbal nam, wel of geen roomboter smeerde of wie wel of geen taart nam.

Zo hield ze mij ook in het vizier. Ik heb nog nooit gelijnd en ik heb liever een paar kilo erbij. Kwestie van dunne aanleg. Dun haar, dun lijf. Kom niet snel aan en val af bij een beetje stress. Een paar kilo meer betekent voor mij dus dat het goed met me gaat. Gebakjes zijn in die zin dus altijd welkom maar ik geef meer om hartige hapjes.

Dus het kwam voor dat ik bedankte voor de zoveelste kersenvlaai tijdens de traktatie van een collega. “Oh, nu begrijp ik waarom jij zo slank blijft!” kreeg ik dan te horen van Natasja. Of op het moment dat ik een bitterbal nam tijdens de maandafsluiting “Nou ja zeg, ik begrijp echt niet waar jij het allemaal laat!”

Ik heb overwogen om het op een dag om te draaien. Had ik het lef toen maar gehad. Ik zou dan op momenten dat Natasja net een hapje nam van haar kersenvlaai iets te hard roepen: “Zo nu begrijp ik waarom jij zo dik bent”! Of als ze een bitterbal af zou slaan tijdens een borrel zou ik roepen “Nou ja zeg, ik begrijp echt niet hoe jij zo dik geworden bent”! Ik heb het nooit gedaan. Het zou natuurlijk erg ongepast en niet gewenst zijn.

Zelfs kleine kinderen worden blootgesteld aan dit soort dik/dun beoordelingen. Vreemd alleen dat het net andersom is: boller is schijnbaar gezonder. Toen mijn dochtertje een maand of 9 was, had ze van die gezellige ‘ik loop nog niet maar eet wel graag’ wangen. In de rij bij de kassa van de Albert Heijn kon het zomaar gebeuren dat een wildvreemde boven de kinderwagen kwam hangen, kort maar krachtig in de wangen kneep van mijn lieve babbel en opmerkte: “Zo, die eet zeker wel goed”! Had ik toen maar iets meer lef gehad.

Mijn ex-collega Natasja zie ik niet meer en ik zou haar ook niet meer herkennen. Ze schijnt veel afgevallen te zijn. Van stress. Ik kan het dus niet meer omdraaien. Mijn kinderen zijn nu vijf en drie en de kans is niet meer zo groot dat ze in de wangen geknepen worden.

Misschien kan ik nog wel ergens een oproep plaatsen in de ‘Ouders van Nu’ of zo. Of briefjes ophangen bij het consultatiebureau. Een oproep aan trotse ouders van een baby met van die gezellige ‘knijpwangen’.  Aan de ouders die in de Albert Heijn lopen en daar tussen de fruit- en groenteafdeling in aanraking komen met ongewenste wangintimiteiten jegens de baby. Ik wil in mijn oproep deze ouders vriendelijk doch dringend verzoeken om het ter plekke bij de wangdader terug te doen. Even kort en krachtig knijpen in die wangen. Aansluitend iets te hard roepen “Zo jij eet zeker wel goed” en dan heel snel doorlopen naar de gebaksafdeling om een  kersenvlaai te halen.

Martine van de Merwe