Nadat ik me vijf keer struikelend en slepend over een volle wasmand, weer in m’n badjas heb gehesen, kies ik eieren voor mijn geld. Ik strompel het blauwe kamertje binnen en voel zijn klamme haartjes vastgeplakt van het zweet aan zijn hoofdje.

Ik strompel terug naar mijn eigen slaapkamer en ik pak mijn iPhone uit de oplader. Heb met spoed een stopwatch nodig. Even tellen naast zijn bedje, zoals vanouds. Ik tel 60 ademhalingen per minuut, had gehoopt op minder. De oorthermometer geeft geen koorts meer aan en zelfs geen ietsje pietstje verhoging. Waarschijnlijk te veel lucht in z’n maag. Voedingspomp uit en inderdaad veel lucht in maagje. Een flinke boer zou opluchten maar dat gaat niet. Lucht kan er wel in maar niet eruit, een hinderlijk iets.

Gelukkig hebben we nog altijd de 60cc spuiten waarmee we eenvoudig de lucht rechtstreeks uit maagje halen via zijn Mic-key. Een nette manier van boeren. Geruisloos doe ik een schoon en droog pyjamaatje aan bij hem. Ademhaling blijft snel en ik zet toch de voedingspomp lager. Alarm. Oh natuurlijk, klemmetje zit klem. Ademhaling blijft snel. We zijn inmiddels wéér een uur verder en ik ga me nu toch zorgen maken.

Op dit soort momenten wil ik graag advies. En ook wel iemand die zegt: “Ga jij maar lekker slapen, het komt wel goed”. Zal ik manlief wakker maken?

Eerst maar de saturatiemeter erbij halen, onze trouwe zuurstofopname-meter in nood. Jammer alleen dat dat ding altijd zo’n herrie maakt. Ik ook zodra het gevaarte op mijn kleine teen valt. Gelukkig niet kapot en teen komt morgen wel. Zuurstofopname is laag maar nog acceptabel, dus laat ik de zuurstofkraan nog even dicht. Ademhaling lijkt rustiger. De stopwatch bevestigt dit ook. Logisch, de voedingspomp is gaan lekken. Kraantje afgebroken. Vraag me af waarom ze die dingen niet gewoon gebruiksvriendelijk maken, van staal of zo.

Beddengoed eraf en nu zijn we toch echt allebei wakker. “Wat gaan we doen vandaag?” vraagt mijn zoontje met een stralende en vooral wakkere blik. Hij giechelt en vraagt waarom ik in papa’s badjas op zijn snelwegkleed tussen Bumba en Snuffel zit. Ik ben nu officieel een ‘gekke mama’. Het is 5.00 uur. “Zeg het maar lieverd, we kunnen kiezen vandaag. Je bent gelukkig weer helemaal opgeknapt en bovendien hebben we heel veel tijd vandaag”.

Het wordt namelijk een mooie maar vooral een lange, een heel lange dag.

Martine Van de Merwe

Martine Van de Merwe

Interview specials | Columnist op donderdag 2014-2016 | 1x per maand | Copywriter & Tekstschrijver bij zininwoorden.nl |

2 Reacties

  1. 20 juli 2014 at 12:10

    Geen advies en geen bezwaar,
    maakte dit zelf nooit waar.

  2. 17 juli 2014 at 12:42

    Wow, respect voor jou en bewonderenswwardig hoe je dit zo intens weet te verworden. Sterkte x