Column: Alledaagse dingen

Weet je wat jullie moeten doen? Jullie zouden je column eens wat persoonlijker moeten maken, humor, zelfspot, fans creëren via facebook etc luidt het advies van onze immens populaire columniste. Ik ben de laatste om dat te ontkennen, zo kweek je fans. Indachtig dat advies besluit ik een keer te schrijven over mijn alledaagse gebeurtenissen. Ik nodig de lezer uit te laten weten of het aan de verwachtingen voldoet.

Mijn vrouw is al veertien jaar chronisch ziek met ME/CVS, zware rug- en nekklachten, steeds terugkerende hoofdpijnen niet kunnen slapen (maximaal drie uur in fasen). Ze is op een zijspoor geplaatst, 100% afgekeurd, en heeft een huisarts die zegt niets voor haar te kunnen betekenen.

Af en toe een penicilline kuurtje en ‘neemt u maar een paracetamolletje’ en daar heeft u een vrolijke kijk in de keuken van de lokale zorg. We zijn in drie jaar tijd, schat ik, 40 grootverpakkingen Panadol verder.

Op initiatief van onze dochter is mijn vrouw twee jaar geleden terechtgekomen bij een academisch ziekenhuis in de regio. Twee jaar lang elke week een gesprek of onderzoek bij diverse specialisten met als diagnose: u heeft fybromyalgie, scoliose en artrose.

O ja we zien op de scan ook een giant hemangioom, een goedaardig gezwel op uw lever wat u maar eens door de MDL arts moet laten nakijken… die meteen een operatie adviseert. Intern gesteggel aldaar. Op verzoek en aandringen onzerzijds komt zij op een wachtlijst van 5 a 7 maanden. Het kreng groeit ondertussen aan tot ruim 2 kilo (een baby groot!) en neemt heel veel van de buikholte in beslag. De bijkomende ellende voor nieren, longen, blaas en bewegelijkheid spreken voor zich. De rechterhelft van de lever zal er aan geloven.

Het worden twaalf maanden wachten. Op 5 november gaat zij onder het mes. Na zes uur: operatie geslaagd. Dan begint de ellende.

Zeer lage bloeddruk, delirium als gevolg van de narcose, bloedtransfusie, zeer hoge bloeddruk, vocht bij de longen, antibioticum, vocht bij de hersenen, verlies van zicht en spraak, twee insults, antibioticum, gevolg weer delirium, 50 uur aan het bed zitten, licht herstel, afasie, een week op de IC, bloeddruk problemen, problemen met het zoutgehalte, met het suikergehalte, bacteriële infectie, hallucinaties.

Drie weken en vijf afdelingen verder, is zij nog steeds worstelende en zweeft tussen hallucinatie en werkelijkheid op zoek naar de weg van herstel. Ondertussen kan ik de weg naar het ziekenhuis dromen.

De wekelijkse verkeersinfarcten rond Rotterdam heb ik onderweg gelijk maar even gecontroleerd. Ze stonden er. Voor het complete plaatje: naast vier lange werkdagen, ben ik ook nog bezig als oppas opa op de woensdagmiddag. Tussendoor doe ik momenteel het huishouden en beheer ik deze nieuwssite.

Ik kom tot de conclusie dat het wel erg basaal is waar ik mee bezig ben. Tja, luchtiger kan ik het niet maken, maar dit is het realistische inkijkje in ons alledaagse leven.

Jelle Ravestein